1970'lerde Libya lideri Muammer Kaddafi ile Fransa arasındaki ilişkiler iyi durumdaydı. 3 Haziran 1978'de Cezayir'den Kaddafi, “neo-kolonyal güçlere karşı yeni bir bağımsızlık savaşı” çağrısında bulundu.
"Libya Devrimi Rehberi" Muammer Kaddafi, Batı ile ve özellikle Fransa ile damalı bir ilişki sürdürdü. Yine de Charles de Gaulle'e duyduğu hayranlığı itiraf etti. Muammer Kaddafi ve o sırada Fransa cumhurbaşkanının genelkurmay başkanı Georges Pompidou, nispeten iyi anlaşıyorlardı. Batı Sahra savaşı yaklaşırken, Pompidou Cezayir-Sahra sınırı boyunca konuşlanan harkilerin geri çekilmesinin arkasındaydı, Kaddafi ise Polisario Cephesini gizlice destekliyordu.
Pompidou-Kaddafi yakınlaşması 1974'e kadar devam etti. Doğruyu söylemek gerekirse, Kaddafi için Fransızlar doğrudan Afrika işlerine karışmadığı sürece her şey dünyanın en iyisi için gidiyordu.
Ancak Paris, Moktar Ould Daddah ve II. Hasan'ı desteklemek için ordusunu Polisario Cephesi'ne, ardından Çad'da Kaddafi'nin en büyük düşmanı Hissène Habre'ye karşı konuşlandırmaya karar verdiğinde, Fransa ve Trablus arasındaki kırılgan ittifakın parçalanmasından çok önce değildi.
Muammer Kaddafi daha sonra Valéry Giscard d'Estaing'in Fransa'sının “uzun süredir Afrika halklarını sömürmeye ve köleleştirmeye kararlı olduğunu” ilan etti. 15 Şubat 1978'de Kaddafi, Réunion halkına Fransa'daki “yağma ve şiddete dayalı arkaik sömürgeciliğe son verme” çağrısında bulundu.
"Fransa'nın Yalanları"
Ama 3 Haziran 1978, Cezayir'i ziyaret etmekMuammer Kaddafi'nin "Fransa'nın yalanlarından" rahatsız olduğunu ve "neo-kolonyal güçlere karşı yeni bir bağımsızlık savaşının gerekliliği" çağrısında bulunduğunu bildirdi.
Fransa-Libya ilişkilerinde bir dönüm noktası olan bir konuşma. Ancak Libya lideri Cezayir Devlet Başkanı Houari Boumediene'nin ev sahibini özellikle memnun eden kişi. Birkaç ay önce Boumediene, Giscard d'Estaing ile Rabat arasındaki yakınlaşmayı eleştirdi. Boumediene, "O (VGE, editörün notu), içinde Faslı bir hançer sakladığı gandoura ve djellaba'yı taktı," diye alay etti.
Libya ve Cezayir arasında beklenmedik bir ittifak. Bumedyen, Cezayir'den Fas'a asker göndermek isteyen Kaddafi'nin taleplerini defalarca reddetmişti. Muammer Kaddafi, 1971'de II. Hasan'ı devirme girişiminde Mohamed Medbouh'u desteklemeye çalıştı.
1970'lerin sonu, Kaddafi için bir dizi diplomatik yenilgiydi. Cezayir ile yakınlaşması, her şeyden önce, Seyni Kountché darbesini Kaddafi'nin finanse ettiği Cezayir, Libya ve Nijer arasında bir "Sahra cephesi" yaratma arzusundan kaynaklandı. Boumediene ise Kaddafi'yi Polisario Cephesi ve Filistin Kurtuluş Örgütü'nün (FKÖ) desteği için güvenilir bir mali ortak olarak gördü.
Paris'in Muammer Kaddafi'ye çok şey borçlu olduğu da unutulmamalıdır. İkincisi, Fransız antropolog Françoise Claustre da dahil olmak üzere Hissène Habré ve Goukouni Oueddei tarafından kaçırılan bir grup Avrupalı rehineyi serbest bırakmıştı. Ancak, iki Çadlı isyancı ayrılır ayrılmaz Valéry Giscard d'Estaing, daha sonra Çad tarihinin en cani liderlerinden biri olacak olan Hissène Habré'yi hızla destekledi.
Kaddafi 'yeni bağımsızlık savaşında' nasıl başarısız oldu?
Öte yandan, Fransızların Moritanya ve Çad'a müdahalesi, belirgin yeni sömürgeci görünümünün ötesinde, Çad iç savaşında daha da bataklığa saplanan Kaddafi'nin dikkatini büyük ölçüde dağıttı. Bir yandan Cezayir ile işbirliğini güçlendirme ihtiyacını ihmal etmişti. Öte yandan Kaddafi, Fas ve Mısır cephelerinde de hazırlıksız yakalandı.
Daha sonra 1978'de Mısır Cumhurbaşkanı Anouar el-Sadat, İsrail-Mısır anlaşmasını ve dolayısıyla FKÖ'nün Kahire tarafından terk edilmesini hazırlayan Camp David Anlaşmalarını imzaladı. Aynı yıl, Fas Kralı II. Hasan ve İsrail Savunma Bakanı Ezer Weizman, ilk kez gizlice bir araya geldi.
Kaddafi'nin Moritanya'daki Polisario Cephesi'ne verdiği destek, Afrika hedeflerine ters etki yaptı. Gerçekten de dönemin Moritanya başkanı Moktar Ould Daddah 1970'lerde güçlü kararlar almıştı: madencilik şirketi Miferma'nın kamulaştırılması, frangı bölgesinden çıkış, Mali ve Senegal ile yakınlaşma... Ould Daddah'ın başkanlığını alt eden Kaddafi tarafından eğitilen, silahlandırılan ve konuşlandırılan Polisario takviye kuvvetleri nedeniyle Batı Sahra'daki savaş. Moritanya cumhurbaşkanı II. Hasan ve Fransa'nın yanında yer alarak orduda hoşnutsuzluğa neden oldu ve bu da bir yıl sonra onu devirmekle sonuçlandı.
Kaddafi'nin Çad iç savaşına Goukouni Oueddei'nin yanında girmesine gelince, bu yalnızca Çad'lı savaşçılar arasında kendisinin müzakere ettiği ateşkese son verdi. Valéry Giscard d'Estaing orada Fransız ordusunu N'Djamena'ya yerleştirmek için mükemmel bir bahane buldu. Üstelik Fransız ordusu o zamandan beri Çad'da kesintisiz bir varlığa sahip.
Okuyun: [Dizi] Afrika'nın tiranları: Hissène Habré, Çad'ın Pinochet'si
1978'de Kaddafi'nin "yeni bağımsızlık savaşı" askeri ve diplomatik cephelerde acı bir başarısızlıkla sonuçlandı. Beş yıl sonra, Kaddafi'nin Fas ile Oujda Antlaşması'nı imzalaması, Trablus ile Cezayir arasında sağlam bir ittifak umuduna son verdi. Üstelik daha sonra ütopik Arap Mağrip Birliği'nin gelişimini baltalayan bir bağlam.
