سازمان ملل، "چیزی" که دیگر هیچ هدفی را دنبال نمی کند؟

از آنجایی که ولکر پرتس، فرستاده سازمان ملل به سودان توسط دولت در خارطوم شخص غیر ارثی اعلام شده است، پرسش از مفید بودن سازمان ملل دوباره مطرح می شود.

ژنرال دوگل در 10 سپتامبر 1960، زمانی که در نانت بود، عصبانی شد: او نمی توانست سازمان ملل را که در آن زمان به ریاست داگ هامارشولد اداره می شد، درگیر استعمار زدایی کند. او سپس از تمایل "چیزی به نام سازمان ملل" برای فرستادن کلاه آبی ها به کنگو بلژیک ابراز تأسف کرد. در آن زمان، ژنرال فرانسوی معتقد بود که سازمان ملل متحد تنها شاخه ای از جامعه ملل سابق (SDN) است، که «با اصول خود، به ویژه زمانی که صحبت از محکومیت تئوریک جنگ می شد، تجلیل می شد. به عبارت دیگر، جامعه ملل حتی با محکوم کردن جنگ نیز موفق به جلوگیری از جنگ جهانی دوم نشده بود.

کمی بیش از شصت سال بعد، آیا سازمان ملل هنوز قادر به جلوگیری از درگیری ها نیست؟ تبدیل به یک ابزار دیپلماتیک که به ویژه قطعنامه ها را چند برابر می کند، به نظر می رسد سازمان گاهی اوقات برای تحمیل خود با مشکلاتی روبرو است. این مورد در سودان است، جایی که دولت حاضر از دیدن نماینده سازمان ملل در سودان، فولکر پرتس آلمانی، که از خارطوم کار می کند، خودداری می کند. در لیبی، اخیراً کمی کمتر، سازمان ملل خیلی بهتر عمل نکرده است: سازمان بین المللی یک تقویم انتخاباتی را تحمیل کرده بود که هرگز حفظ نشد. از جانب، ما به سختی در مورد انتخابات در این کشور شمال آفریقا چیزی می شنویم.

شکست های سیاسی

اما سازمان ملل برای چیست؟ در مقدمه منشور سازمان ملل متحد، کشورهای عضو می گویند که تصمیم دارند نسل های بعدی را از بلای جنگ نجات دهند. در نگاه اول، هدف آرمان‌شهری است و سازمان ملل در این زمینه خود را ثابت نکرده است. یک روزنامه نگار در سال 193 نوشت: "شکست ها شدید هستند و سازمان ملل متحد که 2018 کشور را گرد هم می آورد، به نظر می رسد قدرتی برای حل بحران ها ندارد." شکست ها به ویژه به دلیل اختلافات بین قدرت هایی که شورای امنیت سازمان ملل را تشکیل می دهند. وقتی می‌بینیم که در شورای امنیت، چین، فرانسه، روسیه، بریتانیا و ایالات متحده به عنوان اعضای دائمی دست به دست هم می‌دهند، متوجه می‌شویم که این شورا یکپارچه و غیرقابل تقسیم نیست.

چون کی میگه اعضای دائم میگه حق وتو. و وقتی می دانیم که هر درگیری با مداخله خارجی مشخص می شود، به ویژه روسیه و آمریکا، متوجه می شویم که این امر سازمان ملل را ناکارآمد می کند، که علاوه بر این، "هیچ وسیله قانونی یا سیاسی برای مداخله" در کشورهای درگیر، محصور توسط قدرت ها وجود ندارد. پیر گروسر، استاد روابط بین الملل در Sciences Po Paris، به شورای امنیت اشاره می کند. و حتی زمانی که سازمان ملل مفید باشد، تضمین صلح پایدار دشوار است. در جمهوری دموکراتیک کنگو، رئیس عملیات صلح سازمان ملل، ژان پیر لاکروآ فرانسوی. خروج "تدریجی" نیروهای حافظ صلح در صلح را اعلام کرد.

پس از نظر سیاسی، سازمان ملل سایه ای بیش از خود نیست. با این حال، سازمان بین المللی که سازمان ملل است، سازمان های بسیار دیگری دارد که موثرتر هستند. از برنامه توسعه ملل متحد (UNDP) گرفته تا سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد (FAO)، سازمان های ملل متحد خود را ثابت کرده اند. درست مانند برنامه جهانی غذا (WFP). اما باز هم با کمی چرخش. پس از تحقیق در مورد اختلاس های نادرست در WFP در اتیوپی، WFP از تعلیق بخشی از کمک های غذایی خود به اتیوپی خبر داد.