در فرانسه، «کنسرت های پان» همراه با سفرهای رئیس جمهور مکرون است. روشی برای اعتراض نیز به طور گسترده در آفریقا استفاده می شود.
چند روزی است که صدای تابه ها با حرکات رئیس جمهور امانوئل مکرون همراه شده است. تابه هایی که به نماد اعتراض به اصلاحات بازنشستگی تبدیل شده اند. در Herault، جایی که رئیس جمهور فرانسه اخیراً به آنجا رفت، حتی یک فرمان ریاستی منتشر شد که "دستگاه های صوتی" یا تابه ها را ممنوع می کرد. اما به هر حال، این سنت "کنسرت های پان" از کجا می آید، به ویژه در ماه های اخیر در گابن مشاهده شده است.
همه چیز در فرانسه، در قرون وسطی، با charivari آغاز شد. در قرن چهاردهم، سر و صدای تظاهرکنندگان به ویژه برای محکوم کردن ازدواج های نامناسب مورد استفاده قرار می گرفت. پنج قرن بعد بود که «کاسرولادها» سیاسی شدند. در دهه 1830، مخالفان لویی فیلیپ با ظروف خود به شدت به قابلمه ها می کوبند تا نشان دهند که در برابر قدرت مقاومت می کنند.
سنتی که به خصوص در آمریکای جنوبی سفر کرده است، اما نه تنها. زیرا در آفریقا «کنسرت دیگ ها» نیز به نماد اعتراض تبدیل شده است. در تاریخ، اول از همه، به عنوان مثال «کاسرولادهای» پیدز نوآرها، که می خواستند الجزایر فرانسوی بماند، علیه ژنرال دوگل و پیشنهاد او برای سیاست تعیین سرنوشت کشور. در سال های اخیر، این "کنسرت ها" در سراسر این قاره از سر گرفته شده است.
تمام آفریقا به صدای قابلمه ها اعتراض می کنند
به ویژه در شمال آفریقا. در سال 2017، با ادامه اعتراضات پس از مرگ یک فروشنده ماهی، شهروندان از تابه های خود برای افشای فساد دولتی استفاده می کنند. همچنین در الجزایر. در آغاز سال 2019، در میانه Hirak، وقتی الجزایری ها هفته به هفته به خیابان ها می آیند از این قابلمه نیز استفاده می شود.
اما این "کنسرت های کاسه ای" نیز به ویژه در کشورهای جنوب صحرای آفریقا محبوبیت داشته است. در بورکینافاسو، در سال 2022، انجمن ها خواستار کاهش قیمت سوخت شدند. برای شنیده شدن، آنها از بورکیناها می خواهند که در خیابان های اوگادوگو از قابلمه استفاده کنند. در سنگال نیز در همان سال، عثمان سونکو از هوادارانش خواسته بود که در زمان انتخابات قانونگذاری، تابه ها را بیرون بیاورند.
اما بهترین جنبش سازمان یافته جنبش گابن بود. جنبشی که معنای کامل خود را به خود گرفت زیرا کشور در میان همه گیری کووید-19 قرار داشت. گابنیها که قادر به جمعبندی مجدد در خیابانها نبودند، برای به چالش کشیدن اقدامات محدودکننده مرتبط با کووید-19، برای اجرای «کنسرتهای پان» دعوت شده بودند. کم کم این جنبش به یک اعتراض ضد بونگو تبدیل شده بود. ناظران حتی در آن آغاز یک "انقلاب پان" را دیدند.. زیرا فراخوان جمعی «شهروندان آزاد» به طول انجامید. هر روز عصر، ساعت 20 بعد از ظهر، گابنیها در قابلمهها را میکوبیدند.
در پاسخ به سوالی درباره این جنبش، ریاست جمهوری اعتراف کرد که «جنبش پان تمایل بخشی از مردم برای ابراز دموکراتیک انتقاد از اقدامات دولت است. ما کاملاً آن را قبول داریم.» حرکتی که از کار افتاده است. اما حتی امروز، چندین قرن پس از تولد، «کنسرت دیگها» ابزاری مؤثر برای اعتراض باقی مانده است.