قلم و شمشیر: امیر عبدالقادر

ما اغلب از امیر عبدالقادر همانطور که از یک قهرمان اساطیری صحبت می کنیم صحبت می کنیم. با این حال، عبدالقادر بسیار بیشتر از این بود: سیاستمدار، محقق، رهبر نظامی و نماد مقاومت الجزایر در برابر استعمار فرانسه.

عبدالقادر در سال 1808 در جایی به دنیا آمد که امروزه ریمل نامیده می شود، جایی که هنوز تنها بخشی از "ایلا" (منطقه) الجزایر تحت امپراتوری عثمانی بود. او فرزند یکی از رهبران برادری صوفیه و از نسل علوی است. پدرش، محدین الحسنی، شخصاً مخارج تحصیل عبدالقادر را تأمین می کرد.

شاهزاده جوان الجزایری کودکی با استعداد بود. بین فلسفه، تشریع قرآن، ادبیات و خوشنویسی، در سن 14 سالگی زود به مرتبه طالب ائمه رسید. سه سال بعد، او پیش از این به جهان عرب-اسلام سفر کرده بود و با بزرگترین علمای آن زمان ملاقات کرد. عبدالقادر در اواخر سال 1829، درست چند ماه قبل از تهاجم فرانسه، به الجزایر بازگشت.

عبدالقادر الجزایری

اول، کینه ای که روستاییان الجزایر نسبت به امپراتوری عثمانی داشتند به قرن شانزدهم بازمی گردد. عثمانی ها برادران بارباروسا را ​​که با سلطان فاس و تهاجم ایتالیا-اسپانیایی ها بدون نیروی کمکی مواجه شدند، رها کرده بودند. این کینه های قدیمی و دور شدن امپراتوری از احکام اسلام به تقسیم قلمرو الجزایر کمک کرده بود. زمانی که محدین و پسرش عبدالقادر خواستار جنگ علیه تهاجم فرانسه شدند، الجزایر پاسخ داد. عبدالقادر با نبوغ نظامی خود متمایز شد. برجسته‌ترین پیروزی‌های جنگ اولیه، پیروزی‌های اوران در سال 1831 و مستغانم در سال 1833 بود. پس از چند حمله موفقیت‌آمیز به رهبری عبدالقادر، کل منطقه او را امیر، شاهزاده مؤمنان نامیدند.

درست در همین لحظه بود که اعلام کرد: «این بار سنگین را بر دوش گرفته ایم. به امید اینکه بتوانیم راهی برای اتحاد جامعه بزرگ مسلمانان باشیم. بلکه برای خاموش کردن دعواهای داخلی خود، برای ایجاد امنیت برای همه ساکنان این سرزمین. و پایان دادن به تمام اعمال غیرقانونی که علیه افراد صادق انجام می شود. ما به عقب برانیم و دشمنی را که به میهن ما هجوم می آورد به امید اینکه ما را زیر یوغ خود درآورد، شکست خواهیم داد.» ژنرال لوئیس دسمیکلز، فرمانده نیروهای فرانسوی در الجزایر، که چاره دیگری نداشت، در سال 1834 با عبدالقادر مذاکره کرد.

اما این صلح یک سکوی پرشی سیاسی برای امیر عبدالقادر بود. او از آتش بس با فرانسوی ها برای متحد کردن کشور استفاده کرد. امیر جدید قبایلی را که به فرانسوی ها در شمال کمک کرده بودند، به ویژه قبایل میلیانا و مدیا را گرد هم آورد. سپس، با قبایل غرب اوئد-شلیف که با او بیعت کرده بودند، عبدالقادر خطوط تدارکات فرانسه را قطع کرد. بدین ترتیب او آغاز جدیدی از مبارزه برای آزادی را اعلام کرد.

پیروزی، برای ساختن یک کشور

بنابراین فرانسه که از دسمیکلز که عبدالقادر را دست کم گرفته بود ناراضی بود، ژنرال ترزل را جایگزین او کرد. دومی در اواسط تابستان در سال 1835 نیروهای خود را به باتلاق‌های ساحل شرقی مکتا فرستاد. عبدالقادر یک روز کامل از نیروهای فرانسوی طفره رفت. و الجزایری ها در مانوری که شایسته یک ارتش مجرب بود، فرانسوی ها را از پشت گرفتند. نیروهای فرانسوی به سمت ارزو عقب نشینی کردند. اینجاست که عبدالقادر قبلاً پادگانی در کمین داشت، شکست نیروهای ترزل تلخ و غیرمنتظره بود.

سپس عبدالقادر به استراتژی فرسایشی خود در برابر ترزل ادامه داد. به مدت دو سال، جنگ فرسایشی باعث نارضایتی پاریس شد. دولت فرانسه توماس رابرت بوگو را جایگزین ژنرال ترزل کرد. با این حال، عبدالقادر ذاتاً متخاصم نبود و پیش از هر چیز یک عالم بود. قدرت نظامی او ناشی از توانایی او در جمع آوری نیروهایش و الهام بخشیدن به آنها بود. همچنین، تصویر او از یک مرد متدین و مدرن در عین حال فرانسوی‌ها را که فکر می‌کردند با یک رئیس قبیله سروکار دارند، مجذوب خود کرد.

وقتی ژنرال بوژو از عبدالقادر خواست تا راه حل مسالمت آمیز را بپذیرد، دومی لحظه ای درنگ نکرد. مسلماً این معاهده سلطه فرانسه را به رسمیت شناخت، اما فقط به زبان فرانسه. معاهده تفنا در نسخه عربی خود، حاکمیت ایالت عبدالقادر را به رسمیت شناخت. و این، روی تمام ریمل تا مرکز الجزایر، از بادیس تا الجزایر، به استثنای دومی. با این وجود، این دوره صلح به عبدالقادر اجازه داد تا پروژه سیاسی خود را محقق کند. او به جای یک ملت متعارف، دولت واحدی را تحت اقتدار معنوی تشکیل داد. علاوه بر این، کابیلی ها، مسیحیان و یهودیان جنوب، و حتی معدود آنیمیست های شرق الجزایر، به آرمان او پیوستند. حتی فراریان فرانسوی هم تصمیم گرفتند به امیر ملحق شوند.

علاوه بر این، عبدالقادر به این جمعیت ها به داوطلبانه و میهن پرستی بی قید و شرط دستور داد. اکثر پروژه های دولتی توسط ساکنان به روشی خودمختار انجام می شد. ارتش نیمی از داوطلبان بادیه نشین بود که جنگجویان مهیبی بودند.

وطنی که می ماند

ملت عبدالقادر برای فرانسوی ها با سرعت بسیار بالایی ساخته می شد. در سال 1839، دوک اورلئان تصمیم به شکستن پیمان تافنا گرفت. او نیروی بزرگی را از الجزایر به میتیدجه هدایت کرد، جایی که عبدالقادر به خوبی در آن قرار داشت و توانسته بود تلاش‌های توسعه‌طلب فرانسه را شکست دهد. پس از چندین حمله به مواضع پیشروی فرانسه، در پس زمینه صلح قریب الوقوع اروپا در سال 1840، عبدالقادر خود را با یک قدرت استعماری مهم روبه رو شد. ژنرال بوژو در آن زمان تبدیل به فرماندار خونخوار الجزایر شده بود که تاریخ آن را توصیف می کند.

نامه عبدالقادر به Bugeaud برای توضیح ماهیت جدید مبارزه الجزایر برای استقلال در سال 1841 کافی است: «ما زمانی که صلاح بدانیم می جنگیم، شما می دانید که ما ترسو نیستیم. عبدالقادر می نویسد. و می افزاید: «مخالفت با تمام نیروهایی که پشت سر شما رهبری می کنید، دیوانگی است. اما ما آنها را خسته خواهیم کرد، آنها را اذیت خواهیم کرد، آنها را با جزئیات نابود خواهیم کرد. آب و هوا بقیه کارها را انجام خواهد داد. او سپس با این جمله پایان داد که در شرح زیر نوشته شده بود: «آیا می بینید که وقتی پرنده با بالش آن را لمس می کند، موج بالا می آید؟ این تصویر زمان شما در آفریقا است.

در واقع عبدالقادر از زمان لشکرکشی بیبان و تا سال 1846 با نیرویی که به معنای واقعی کلمه صد برابر برتر از او بود جنگید. پس از خیانت سلطان عبدالرحمن مراکش که آخرین ضربه را به ارتش عبدالقادر وارد کرد، در اواخر سال 1847 تسلیم شد.

پایان نامه افسانه رزمنده مقدس

عبدالقادر در فرانسه زندانی شد و از این اقامتگاه به محل دیگر نقل مکان کرد تا اینکه ناپلئون سوم امپراتور فرانسه شد. ناپلئون عبدالقادر را تحت فشار بین المللی آزاد کرد. امیر عبدالقادر بقیه عمر خود را در سفر گذراند و خود را وقف مطالعه اسلام کرد. او از قسطنطنیه تا سوریه مطالعات کلامی، اجتماعی و فلسفی بسیاری نوشت. مقالات او به دوازده زبان تجربه او ترجمه شده است و امروزه نیز از نظر اندیشه، فلسفه و تاریخ صوفیانه به عنوان مرجع باقی مانده است.

مانند یک شوالیه عرب از طلوع اسلام، او به تنهایی از قتل عام مسیحیان در دمشق در سال 1860 جلوگیری کرد. صرف حضور او برای آرام کردن دروزهای تشنه به خون کافی بود. اشرافیت امیر عبدالقادر باعث احترام جهانی و شناخت بی انتها برای او شده است. او مانند صلاح الدین همچنان الگوی مرد یاغی و استقلالی است. مردی که بر قلم و شمشیر چیره شده است.